Op de weg terug naar het zuiden

Onze weg naar het zuiden is over het algemeen nogal winderig. Wel logisch natuurlijk want het is al half oktober als we vertrekken uit Eastport.
De bedoeling is om alleen dagtochten te varen om zoveel mogelijk van Main te genieten.
Onze eerste stop is Cutler een mooi vissersdorpje met een goed beschutte natuurlijke haven en heel vriendelijke mensen. Als we de wal op gaan om boodschappen te doen, ontmoeten we Maxime. We raken aan de praat en zij verteld ons het een en ander over het leven in dit gedeelte van Main. Haar familie woont hier al generaties lang en twee van haar vier kinderen verdienen hier van april tot december hun brood met vissen op kreeft en in de wintermaanden werken ze als monteur. De vis industrie is de enige werkgelegenheid hier en aangezien de kreeft redelijk overbevist wordt, is de spoeling dun. Jonge mensen trekken weg om elders werk te vinden.
Aangezien er op loop afstand niets te koop is (eerste winkel 7 mijl verder), bied Maxime aan om ons met de auto naar het dichstbij zijnde winkeltje te brengen en, als we tijd hebben, ons iets van de omgeving te laten zien. Tijd hebben wij natuurlijk genoeg zeker nu we geen 7 mijl hoeven te lopen om brood te kopen.
De omgeving is prachtig op deze mooie herfst dag, maar je wordt wel een beetje triest van al die prachtige huizen die te koop staan omdat de mensen weg trekken.
Het winkeltje is op het terrein van het meteorologische onderzoek centrum van de kustwacht. Vroeger waren hier continu ploegen aanwezig om de zaak draaiende te houden en de resultaten te verwerken. Nu wordt alles vanuit een centraal punt geregeld en zijn er alleen wat onderhouds mensen op de basis.
Wij doen onze boodschappen en krijgen van de eigenaar nog een leuk kadootje mee.
We scharrelen tussen de depressies door naar het zuiden en ankeren in mooie baaien. Als de volgende depressie zich aanmeld zoeken we een meer beschutte plek. Zo liggen we een zware storm uit in Somes harbor. Deze volledig beschutte plek ligt vol met moorrings waar nu nog maar een enkele boot aan afgemeerd ligt. Wij pakken een moorring op waar volgens ons een oceaanstomer aan heeft gelegen. Toen ik met de pikhaak de drijver van de lijn pakte, had ik hulp van Ed nodig om de moorringlijn (veel de dik voor onze verhaalklampen) aan boord te halen. We liggen in ieder geval veilig voor de storm.
We krijgen wat gezelschap van andere boten die, net als ons een goed plekje zoeken. Na een paar dagen is het weer wat opgeknapt en kunnen we weer een stukje verder. In Tanant Harber verteld de havenmeester ons dat met de storm van afgelopen dagen een jacht van de moorring afgeslagen is en op zijn weg naar de rotsen twee vissersboten heeft meegenomen. Tanant Harber ligt open naar het oosten en de wind was oost waardoor er golven van ongeveer anderhalve meter hoog de haven inliepen.
We liggen hier weer een storm uit, maar deze komt uit het westen dus geen probleem. Als we aan de wal gaan komt de havenmeester uit een grote loods en we raken aan de praat en hij vraagt ons binnen. In de loods stond een model op ware grote van een interieurs voor een 60 voet zeilboot. De werf bouwt jachten op verzoek van de klant en om de klant een goed beeld te geven van de ruimte, wordt er een volledig interieur gebouwd (mag wat kosten). Helaas ook hier is het de laatste opdracht en wordt er gezocht naar een ander bestemming voor de loods.
We hebben weer een paar dagen waar op we kunnen zeilen al is het wel kruisen geblazen. Ik zal niet alle ankerplekken beschrijven, maar een paar springen er toch wel uit. Zo liggen we voor anker bij Malaga eiland. Een eiland met een historie. Rond 1800 hebben vier (donkere) families zich op het eiland gevestigd. Ze leefde van de visvangst, verbouwde gewassen en hadden water uit de twee zoetwaterbronnen op het eiland. In 50 jaar tijd was de populatie gegroeid tot 40 personen die volledig onafhankelijk waren van de vaste wal.
In 1912 wordt het eiland ontruimd omdat er volgens de geruchten een sekte zou wonen. Vermoedelijk was de onafhankelijkheid van deze donkere mensen een doorn in het oog van de overheid. Volgens officiële bronnen werd het eiland ontruimd om er een toeristische attractie van te maken. Tot de dag van vandaag is er nooit iets aan het eiland gedaan. Kort geleden heeft een rijke Amerikaan het eiland gekocht om te voorkomen dat er alsnog op gebouwd gaat worden.
Hij wil de historie bekent maken en heeft daardoor het eiland opengesteld voor het publiek. Ook is het de lokale vissers toegestaan om het eiland te gebruiken als opslag voor hun kreeftenkooien, waar veelvuldig gebruik van wordt gemaakt.
Het weer is ons niet echt goed gezind. Zo liggen we elf dagen in Gloucester voor dat we weer verder kunnen. Hier ontmoeten we Phillip die net als ons op beter weer wacht. Tussen veel wind en heeelveel wind (stoten van 58 knopen door de havenmeester gemeten) vervelen we ons hier niet. We wandelen veel, bezoeken het Cape Ann museum, waar onder andere de vis dorri ligt waarmee Alfred Johnsen als eerste solo de Atlantische Oceaan overstak en maken samen met Phillip een uitstapje naar Salem, de stad van de heksen. In het jaar 1692 zijn hier 20 mensen opgehangen omdat ze beticht werden van hekserij. Nu zijn de heksen een geweldige toeristische attractie. Bijna alles in dit leuke stadje verwijst naar de heksen.
Als eindelijk de wind wat is afgezwakt en west is gedraaid zetten we koers naar het Cape Cod Kanaal. Een prachtige zeiltocht halve wind over de nog hoge golven. Vandaar gaat de tocht via Buzzards Bay en de Long Island Sound naar New York.
Op 19 november laten we het anker vallen in Sheepshead Bay in Brooklyn..
Marjan en Hans (van de Foetsie) vertellen ons via de mail waar een en ander te vinden is zoals bv waar we de bijboot veilig kunnen afmeren, goed boodschappen kunt doen en waar het metro station is, wel zo gemakkelijk. Zij hebben hier in de zomer een paar weken gelegen en overwinteren nu in een leuk huisje op ongeveer een uurtje rijden van New York. We maken meteen van de gelegenheid gebruik om een afspraak te maken om elkaar te ontmoeten en hebben een leuke dag samen in New York.
Verder doen we alles wat toeristen doen. We kopen een 7 dagen kaart voor de metro en het openbaarvervoer en maken daar volop gebruik van. We gaan natuurlijk naar Liberty eiland en vandaar uit naar Ellis eiland waar tussen 1900 en 1920 ongeveer 12 miljoen mensen vanuit de rest van de wereld naar Amerika emigreerden. Met als toppertje 17 april 1907 toen er 11.747 mensen op Ellis eiland arriveerde.
Heel indrukwekkend als je ziet en hoort (via een film) wat die mensen meegemaakt hebben. Eerst op de reis over de oceaan en dan met het opbouwen van een nieuw leven in Amerika met meestal niet meer dan de kleren die ze aan hadden. Niet zo verwonderlijk dat emigranten met de zelfde achtergrond en taal elkaar opzochten. Wat resulteert in bv. klein Italië en Chinatown, Spanish Harlem, enz.
We bezoeken Ground Zero, waar tien jaar geleden het WTC stond. Nu wordt daar weer volop gebouwd. Een van de vijf nieuwe gebouwen is al klaar en op dit moment is men bezig met het bouwen van het hoogste gebouw (hoger dan de Twin Towers)
Natuurlijk wandelen we door Central park, over Times Squares, Broadway, Rockefeller Plaza en gaan we met het veer naar Staten island waar een prachtig monument staat ter herinnering aan de ramp van 11 september 2001.
s’Avonds maken we een wandeling over de Manhattan brug vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over Manhattan.
En dan wordt het weer tijd om verder te gaan want we willen met de kerst naar huis. We nemen op 2 december om 15:00 uur afscheid van de vriendelijke vissers voor het gebruik van hun steiger voor de bijboot en varen de 121 mijl naar Cape May in 16 uur met een mooie bezeilde wind. Het is koud maar gelukkig kan de kachel tijdens het zeilen blijven branden en kunnen we de meeste tijd onderdeks blijven.
We willen de boot ergens in de buurt van Annapolis (Chesepeakebay) voor een maand in een jachthaven leggen. Het weer ziet er niet zo best uit. De eerste 7 dagen is de wind uit het noordwesten en neemt met de dag toe. Om naar Annapolis te varen moeten we de Delewarebay op varen (pal NW in) om via het C&D kanaal in de Chesepeakebay te komen. We zien het allebei niet zitten om een week in Cape May te blijven, dus besluiten we om de volgende dag te vertrekken. De eerste 10 mijl kunnen we nog zeilen, de overige 54 mijl moeten we op de motor recht tegen de vervelende korte hoge zee in. Zelfs met stroom mee halen we net de vijf knopen. Het wordt een koude natte tocht, maar als we om 22:00 uur het anker laten vallen bij Reedy Island zijn we blij dat we het gedaan hebben.
De volgende dag varen we door het C&D kanaal naar Chesepeake City, een landelijk klein plaatsje dat al volledig in de kersstemming is. Vandaar varen we in twee super koude dagtochten naar Annapolis. Het vriest, het buiswater bevriest zodra het de boot of jou raakt. Het is dan ook even oppassen als Ed naar voren glijd om het anker klaar te maken als we in Annapolis aankomen.
In Annapolis regelen we de vlucht naar huis en reserveren we een plaatsje voor de boot in Hartge jachthaven in Galesville (15 mijl zuid van Annapolis).
Als alles geregeld is genieten we van de kerstsfeer en het evenement “de nacht van het licht”. Ongeveer 50 boten hebben zich zo uitbundig mogelijk versierd en verlicht, met als thema “nautische kerst”. Zo zagen we een vuurtoren, een kerstmeermin, een tropisch strand kompleet met palmbomen en een boot versiert als kerstslee met rendieren en natuurlijk was de kerstman op iedere boot de kapitein. Het spektakel werd afgesloten met een mooi vuurwerk.
Verder bezoeken we de Marine Academie en het marine museum met zijn uitgebreide tentoonstelling van scheepsmodellen van oorlogsschepen.

Op dit moment liggen we in de Hartge jachthaven in Galesville en maken we de boot winterklaar.

Op 24 december vliegen we voor een maand naar huis om de feestdagen thuis te vieren.

Wij wensen iedereen fijne kerstdagen en een goed en vooral gezond 2011