De grote oversteek

Op maandag 13 juni is het zover. Er wordt niet veel wind verwacht. De verwachting voor de eerste vijf dagen is oost/noordoost rond 3 Bf. S’morgens brengen we nog even het vuil aan de wal en maken de laatste dollars op aan T-shirts van Sint maarten.
Het is altijd weer even wennen. We eten niet veel, alleen wat brood en fruit. Er is weinig wind maar de zeilen blijven staan. Na een rustige nacht worden we s’morgens verrast door een stevige regen bui. We varen aan de wind en staan klaar om, wanneer dat nodig is de zeilen te reven, maar het valt allemaal mee.
We zijn nog steeds niet helemaal in ons ritme en omdat ik vanmorgen een brood heb gebakken, doen we het vandaag maar met vers brood met kaas. Wel zo handig want tegen zessen krijgen we een bui over en moet er gereefd worden. Een paar uur later moet zelfs de kluiver eraf. Voordeel is wel dat de wind wat naar het zuiden is geruimd zodat er een knik in de schoot kan.
De dagen rijgen zich aaneen met soms een beetje wind maar ook vaak zo weinig dat we zelf gaan sturen omdat de windvaan te traag reageert. Wel zijn we nu lekker in ons ritme We draaien van 21:00 uur tot 09:00 uur wacht in een twee uur op twee uur af schema, dat bevalt ons het best. Na de laatste wacht ontbijten, lekker douchen in de kuip en s’avonds zorgt Ed ieder keer weer voor een lekker maaltje.
Als de vijfde dag de croissantjes met ham en kaas voor bij de koffie lekker bruin staan te worden in de oven, zien we een walvis. Hij ligt recht voor de boot (waarschijnlijk ligt hij aan de oppervlakte te slapen). Terwijl Ed foto’s maakt koppel ik de windvaan los en ga zelf sturen om niet over hem heen te varen. Als we hem op ongeveer 30 meter naast de boot hebben vindt mijn fotograaf dat het nu tijd voor actie wordt. Hij gaat staan fluiten en stampen en ik schrik me dood als ik ineens beweging in die kolos zie komen wat Ed behoorlijk wat gemopper van mijn kant oplevert.
Deze oversteek van bijna 2200 mijl gaat voor het grootste gedeelte door een gebied van lichte winden veroorzaakt door het Azoren hoog. En dat hebben we ervaren. 12 uur zelf sturen met de spinaker brengt ons 34 mijl dichter bij ons doel en daar zijn we zelfs trots op.
Na bijna 21 dagen valt het anker voor Horta waarvan we 5 dagen de motor hebben gebruikt
Ondanks dat het niet een geweldige zeiltrip was (zoals b.v. de oversteek naar Brazilië) hebben we toch volop genoten van de walvissen en dolfijnen die we gezien hebben. Vooral in de buurt van de Azoren waren de dolfijnen die ons kwamen bezoeken (soms wel in groepen van 50) heel erg vrolijk en haalde de gekste kapriolen uit zodat je ogen te kort kwam.



De Azoren



De eerste plaats die we aandoen is Horta op het eiland Faial. Voor de meeste zeilers die de oversteek rechtstreeks van de Caribe naar de Azoren maken is Horta de eerste stop. De traditie wil dat je een aandenken van je verblijf hier achterlaat in de vorm van een “schilderij” ergens op de kade of pieren rond om de haven. Ooit is iemand hiermee begonnen en dat is met succes overgenomen door andere zeilers zodat nu praktisch overal waar je kijkt de meest kleurige taferelen vindt. Het was dan ook niet makkelijk om een plekje voor ons” kunstwerk” te vinden.
Het is zo leuk om al deze grappige, mooie en soms bijna kunstwerken te bekijken dat je er dagen zoet mee kan zijn. Zo vonden we ook het kunstwerk van Ank en Keimpe van de Gaia (die in 2009 weer terug moesten) en van de Angel Louise van Ed en Sue Kelly die we hellaas net gemist hadden.
Na 21 dagen op zee is het heerlijk om weer eens vaste grond onder de voeten te hebben en we blijven daarom lekker een paar dagen liggen. We huren een auto en toeren het eiland rond. De Azoren zijn ooit ontstaan door vulkaan uitbarstingen. De laatste serieuze uitbarsting begon met een aardbeving in september 1957 waarna een onderwater eruptie ongeveer een mijl voor de westpunt van Faial een nieuw eiland creëerde. Deze uitbarsting duurde bijna elf maanden en verwoeste een aantal huizen en de vuurtoren werd gedeeltelijk bedolven onder as en lava. In dit desolate gebied is een ondergronds museum, waar de historie van de eilanden en de vulkanische activiteiten prachtig in beeld zijn gebracht. De hoogste vulkaan is Nico op het gelijknamige eiland. Een inwoner van Hora verteld ons dat er met kerstmis 2010 sneeuw op de top lag, terwijl het beneden 20 graden was .Een raar idee op deze tropisch aandoende eilanden. De Azuren zijn ook de eilanden van de Hortensia’s. Overal waar je kijkt staan ze. Niet alleen langs de weg en in de tuinen maar ook als afscheiding tussen de weilanden in de kleuren blauw, paars, lila, roze en wit. Prachtig Het volgende eiland dat we aandoen is Terceira. We liggen in de jachthaven van de mooie stad Angra do Heroisimo. Dit eiland staat bekend om zijn stieren gevechten in de straten. Op video beelden hebben we gezien dat het er nog al ruig aan toe gaat en dat er geregeld gewonden vallen, sommige ernstig en zelfs met dodelijke afloop. Een stukje in de krant leerde mij dat dat eigenlijk juist de gein is. Een stier (genaamd Mouse) had juist zijn derde dodelijke slachtoffer gemaakt. De eigenaar vertelde dat de 10 jaar oude bul na dit seizoen met “pensioen” zou gaan, maar hij had nog drie reserveringen voor Mouse openstaan. Volgens het kranten bericht betaalden de dorpen grif 10.000 Euro om Mouse door de straten te laten razen. Volgens zeggen worden de stieren die hiervoor worden gefokt in eenzaamheid grootgebracht en als ze dan door hordes mensen in de straten worden uitgedaagd gaan ze door het lint.
Een leuke sage vertelt de grondslag van deze gevechten. Vroeger woonden op Terceira een klein aantal Portugese boeren die hun vee vrij lieten rondlopen op het eiland met als resultaat dat met name de stieren verwilderde en weinig contact met de mensen hadden. Toen de Spanjaarden het eiland binnen vielen om het te veroveren hadden ze geen rekening gehouden met de stieren die deze inmenging volstrekt niet tolereerde en de Spanjaarden verdreven.
Ook hier huren we een auto en bezoeken de hete bronnen en nemen een kijkje in het binnenste van een vulkaan. Deze vulkaan had zijn laatste uitbarsting ongeveer 2000 jaar geleden. In 1967 vonden wandelaars de “schoorsteen” van deze vulkaan. Met touwen zijn ze 100 meter door deze schoorsteen afgedaald en vonden zo deze prachtige holle binnen kant van de vulkaan met kratermeer. Om dit voor een groot publiek toegankelijk te maken is er een tunnel gebouwd en kan middels 380 traptreden deze unieke plek bekeken worden. Het laatste eiland dat we aandoen is Sao Michuel, waar we de Styx klaar maken voor de oversteek naar Portugal. We willen nu graag naar de vaste wal want daar komen Marc, Annuska, Sjors en Wessel aanboord voor twee weekjes lekker in de zon. We verheugen ons hier enorm op. Maar eerst moeten we nog even een kleine 900 mijl varen.
We bekijken de weerberichten en daar worden we niet vrolijk van, de eerst komen de week komt de wind uit het oosten variërend in kracht. We beskuiten toch te vertrekken en maar zo hoog mogelijk aan de wind te gaan varen en kijken waar we uitkomen. De eerste twee dagen gaat het redelijk. De wind is iets noord van oost, dus we verliezen niet te veel hoogte. Maar dan zet de wind door en maken we met dubbel gereefd grootzeil en de stagfok nog zoveel snelheid dat we enorme klappen op de golven maken zodat Ed zich stiekem afvroeg of dit wel goed zal gaan. (gelukkig vertelde hij mij dat pas toen we in Portimao waren). Ondanks deze klappen doet de Styx het geweldig wat van ons niet echt gezegd kan worden. Dagen op een hellend vlak waar je niet even iets kan neerzetten, of het staat aan de andere kant, kortom alles kost meer moeite en omdat er veel buiswater over komt zitten we het meest van de tijd binnen en houden we uitkijk via het luik onder de buiskap. Maar aan alles komt een eind, zo ook aan deze oversteek en na7 dagen komen we aan in Portimao.
Achteraf komen we tot ontdekking dat het roestvast stalen oog van de bakstag in de mast is open gebogen.




Heelaas hebben we niet meer foto’s van de Azoren en de overtocht want de cf kaart van de camera is stuk gegaan en we kunnen ze er niet meer afhalen. Heeeel jammer!!!