Canada

Onze eerste kennismaking met Canada was zeer positief. Als we ongeveer 5 mijl bij Saint John vandaan zijn, bellen we de autoriteiten om te melden dat we er aan komen. We worden vriendelijk verzocht om Saint John binnen te lopen en af te meren aan de steiger bij het Hilton hotel zodat de douane aan boord kan komen.
Als we net goed en wel zijn afgemeerd komen de heren aan boord. Na een snelle controle van een beambte door de boot, en wat vragen beantwoordt te hebben, krijgen we een stempel in ons paspoort en wordt ons een fijn verblijf in Canada gewenst.
Saint John is een grote stad en het is dan ook erg aantrekkelijk om een nachtje aan de stijger te blijven liggen al is het wel een beetje onrustig door het verval van ongeveer 9 meter en de daardoor sterke stroming.
Uiteindelijk besluiten we toch de rivier op te varen om dat het tijdstip goed is om door de “Reversing Falls” te varen. Het is maar twee keer per dag ongeveer een uur mogelijk om de rivier op of af te varen (met stil water eb en met stil water vloed). De monding van de Saint John rivier loopt met een scherpe bocht door een opening van ongeveer 50 meter tussen rotsen door en de water diepte gaat van 40 meter naar 3,5 meter. Omdat het verval van 9 meter met geen mogelijkheid in 6 uur door die smalle opening geperst kan worden ontstaan er volledige watervallen. Een indrukwekkend gezicht als we dat een paar dagen later van de kant bekijken. We raken in gesprek met Bill MacCoe een oude man die gezellig op het bankje voor zijn huis een biertje zit te drinken. Hij verteld ons dat er eens een zeilboot, die wat verderop op de rivier lag te wachten om op het juiste moment door de Falls te gaan, op de een of andere mannier is gaan krabben en door de Falls is gezogen om aan de ander kant van de brug volledig gestript weer boven te komen. Te hulp geschoten boten moesten op het laatste moment de boel kappen om zelf het vege lijf te redden.
Op dit moment is het inderdaad rustig als we de rivier opvaren en vinden we net voor donker een mooie ankerplek in de McCormack Cove aan de Kennebacasis rivier.
De volgende dag is het prachtig weer en gaan we eens informeren bij verschillende jacht havens voor een plekje, om de Styx een weekje te stallen. We willen een auto huren om Yvon en Josee te bezoeken. In principe geen probleem maar orkaan Earl gaat waarschijnlijk heel dicht langs komen. De jachtclub kan niet garanderen dat de boot veilig ligt aan een moorring met een orkaan op komst. We krijgen het advies om zo ver mogelijk de rivier op te varen en beschutting te zoeken tussen de heuvels. We vinden een anker plekje in de Kingston Creek.Uit voorzorg halen we de kluiver en de fok eraf om zomin mogelijk windvang te hebben. Achteraf viel het allemaal wel mee. Ed heeft niet meer dan 38 knopen gemeten (net windkracht 9). Het was best wel even griezelig. De barometer zakte van 1004 naar 979 millibar in 4 uur, terwijl het nog steeds windstil was. Toen kwam de wind uit het oosten met heel veel regen. Na ongeveer twee uur werd het ineens windstil en brak de zon door. Daarna draaide de wind naar het westen en kregen we de volle laag van de andere kant.
Na nog een paar winderige maar zonnige dagen, scharrellen we weer terug naar de Kennebacasis rivier en gaan voor anker in de baai voor de jachtclub. Als we een biertje drinken in de kuip komt er een motorbootje uit de haven die een rondje om de Styx vaart en vervolgens weer de haven in gaat. Het zal wel goed zijn denken we.



Een uurtje later snappen we waarom er een rondje gevaren werd. Er komen zo’n twintig schepen de haven uit voor een avond wedstrijd en……de Styx licht midden in het start gebied. Als die meneer even langs gekomen was, hadden we met alle liefde de boot een stukje verlegd. De zeilers lijken geen enkel bezwaar te hebben tegen een extra handicap op de startlijn. We worden door iedereen vriendelijk gegroet wanneer zij onder voltuig aan alle kanten om ons heen varen, wat natuurlijk leuke plaatjes oplevert. Na de wedstrijd ontmoeten we Mike en zijn zoons die met hun boot langs komen varen. Mike is voor zijn werk veel in Nederland geweest en heeft het daar erg naar zijn zin gehad.
Hij verteld dat hij zich altijd heeft voorgenomen om als hij Nederlanders in Canada ontmoet, te zorgen dat die met even veel plezier aan Canada terug denken als hij aan Nederland.
De volgende dag huren we een auto voor een week en leggen we de boot aan een moorring van de Kennabacassis jachtclub. De havenmeester vraagt of het mogelijk is de boot in de haven te brengen wanneer dat door weersomstandigheden nodig is. Zo geven we de volgende morgen met een gerust hart de sleutels af en gaan we op weg naar Josee en Yvon die in Trois Rivieres wonen (tussen Quebec en Montreal).We doen het rustig aan. Het is mistig en het regent af en toe behoorlijk. De volgende dag is het weer een stuk beter als we stoppen in het plaatsje Sainte-Anne-de-la-Perade. Deze plaats heeft een prachtig winterse traditie, ijsvissen.! De Sainte Anne rivier bevriest iedere winter met zo ongeveer een halve meter dik ijs. Na de kerst worden er allemaal huisjes op het ijs gezet voorzien van een kachel. Binnen het huisje wordt een bijt gezaagd om in te vissen, men vist op Tommie cod (een soort spiering) met varkenslever als aas. Deze traditie is zo uitgegroeid dat er nu zelfs een bar, restaurant en postkantoor op het ijs staan. Half februari wordt het dorp op het ijs weer afgebroken en de huisjes op de wal gezet.
In de middag komen we bij onze Canadese vrienden aan. Onder het genot van een biertje en lekker eten kletsen we bij en gaan daarna een kijkje nemen bij de boot. Ook Yvon en Josee hebben de boot zelf afgebouwd en willen hem voor de winter naar Florida brengen. Wel spannend want ze hebben hiervoor alleen nog maar op de Saint Laurent rivier gevaren.
De volgende dag gaan we met z’n vieren naar hun Chalet aan een meer midden in de wildernis. Er is geen stroom, water komt uit de beek en koken doen we op een prachtig oud op hout gestookt fornuis. Na de lunch laat Yvon ons met de boot de plekken zien waar hij samen met zijn vader in het jacht seizoen op elanden jaagt. We vinden wel sporen maar zien helaas geen eland. Op de terug weg verliezen we de schroef van de buitenboordmotor en moeten de mannen aan de riemen. De tijd vliegt, we nemen afscheid en Yvon en Josee gaan naar huis. Wij blijven een nachtje in de chalet.
Het is hier zo mooi en vredig, we zouden hier wel een tijdje kunnen vertoeven. Vooral in de winter is het hier prachtig met ijs op het meer en sneeuw tot aan de dakgoot (gezien op foto’s). Maar ja, je kunt niet alles hebben en de volgende dag nemen we met moeite afscheid van dit paradijsje. We toeren door de provincie Quebec en bezoeken Quebec City met zijn oude kern rondom de citadel gebouwd.
Ons volgend doel zijn de Hopewell Rocks aan de Bay of Fundy in de provincie New Brunswick. Hier is het getijde verval ruim twaalf meter. Volgens zeggen het grootste verval ter wereld. We lopen met eb over de oceaanbodem en zien hoe door de eeuwen heen het wassende water de rotsen heeft uitgesleten.
Onze indruk van Canada (na 2200 KM) is er één van enorme uitgestrekte gebieden met bomen, moeras en meren waar natuurlijk veel elanden en ander wild moet zitten. Voornamelijk in de waterrijke bosgebieden.
We zoeken de mooiste plekjes in de bossen en slapen in de auto om toch maar een eland te zien. Helaas niets, niet eens een wasbeer komt ons s’nachts bezoeken. Het enige wat we krijgen is een stijve rug, we zijn ten slotte ook geen 18 meer.
Wel zien we veel reeën. We moeten zelfs een keer een noodstop maken omdat een ree met haar kalf de weg overstak
We hebben (ondanks de stijve rug) van deze week genoten maar zijn toch weer blij als we de Styx zien liggen.
De volgende dag komen Mike en Maureen aan boord om ons uit te nodigen voor een etentje. Het wordt een heel gezellige avond. De volgende dag gaan Mike en Ed op zoek naar een mogelijkheid om onze gasflessen te vullen. Helaas lukt dat niet maar Ed heeft in ieder geval praktische alle grote winkels en bedrijven in Saint John gezien.
Het weer is gunstig om verder te gaan. We nemen afscheid van Mike en Maureen en krijgen nog een eigen gebakken bananenbrood mee.
De volgende morgen varen we met het juiste tij door de Falls en meren af bij het Hilton hotel om nog een dagje in Saint John rond te kijken. Het is gezellig druk in de stad want er liggen drie grote cruise schepen in de haven en daar speelt de toeristische industrie natuurlijk op in.
Onze volgende bestemming is Digby op Nova Scotia. De wind is uit de goede richting en de zon schijnt. Toch voelt het fris, de zeilpakken gaan aan en een sjaal om de nek. Zocht ik in het zuiden naar ieder schaduw plekje aan boord, nu is het weer zoeken naar een plekje in de zon.
Tegen de avond valt het anker op de rede van Digby
Digby is een leuk plaatsje met een klein jachthaventje. Ook hier huren we voor een paar dagen een auto om via de kustweg naar Yarmouth en Halifax te gaan en maken een afspraak voor een plekje in de haven.
Omdat we de auto pas op maandag krijgen gaan we zaterdagmorgen ankerop om voor het weekend naar Annapolis Royal te varen 13 mijl verder de Annapolis rivier op. Hier liggen we voor en achter aan een moorring, voor een getijde centrale. Dit is zo een leuk plaatsje dat we besluiten om na onze trip met de auto hier nog even terug te komen voordat we weer richting de VS gaan.
Ook deze trip met de auto was een succes. We bezichtigen de grootste houten kerk in noord Amerika en zien verschillende kleine vissershaventjes langs de kust. Zoals in heel Noord Amerika bestaat de historie praktisch alleen uit oorlogen. Als we de citadel in Halifax bezoeken zien we een heel klein stukje historie van de oorspronkelijke bewoners, de Mi’kma’ki indianen. Naar onze mening wordt er in Amerika en Canada veel te weinig aandacht aan de Indiaanse cultuur besteed. Zij zijn immers de oudste bewoners van dat continent.
Toen rond 1700 de eerste Europeanen naar nova Scotia kwamen, zagen de indianen dit als een afzetgebied voor hun ruilhandel in huiden en dergelijke. Maar toen de nieuwkomers het land van de indianen als hun land gingen claimen en de oorspronkelijke bewoners verboden om dit land te betreden, kwamen de moeilijkheden waarvan de indianen natuurlijk de schuld kregen.
De citadel is Schots. Zo zijn er de mannen in quilt en natuurlijk de doedelzakken. Grappig is dat je hier aan de kust heel veel Engelse plaatsnamen hebt zoals bv. Yarmouth, Falmouth en Liverpool terwijl de bewoners van deze kuststrook Franstalig zijn en zich Acadians noemen
Buiten de citadel zijn er weinig oude gebouwen in Halifax bewaard gebleven. Een toppertje vonden we Lunenburg, met zijn prachtige gekleurde houten huizen.
De oceaankust van Nova Scotia is een mooi gebied om met de boot te verkennen met al haar baaien en kleine haventjes. Maar helaas is dit niet het juiste seizoen. Begin oktober is het vaarseizoen afgelopen en sluiten hier alle jachthavens en worden de moorrings opgepikt, behalve in Halifax. Maar om daar een half jaar te liggen, trekt ons niet.
Na nog een paar dagen genieten in Annapolis Royal varen we op 4 oktober met een mooie bezeilde wind en een zonnetje terug naar de Eastport in de VS om in te klaren.
Vanaf hier gaat de reis in dagtochten langs de kust van Main en verder terug naar het zuiden met als uiteindelijke bestemming de Bahamas .

Wordt vervolgd