Honduras

Op dit moment liggen we voor anker bij het eiland Utila ongeveer 20 mijl voor de kust van Honduras.
Maar eerst nog even wat over de Colombiaanse eilanden San Andres en Providencia.

Bij onze aankomst in het donker op San Andres worden we aangeroepen door een (onverlichte) snelle motorboot. Het blijkt de kustwacht te zijn. Over de marifoon worden allerlei vragen gesteld en als alles naar tevredenheid is beantwoord, wensen ze ons een prettig verblijf op hun eiland. We gaan voor anker tussen de vissersboten en kruipen nog even in de kooi. Als we wakker worden zoeken we een wat rustiger plekje voor de Marina van Nene.
Na het inklaren verkennen we het stadje. San Andres is een eiland waar veel rijke Colombianen een vakantie doorbrengen. Het is een prima plek om de voorraden weer aan te vullen want hier is alles te koop. Het eiland is niet zo groot en redelijk vlak dus pakken we de fiets om het eiland rond te fietsen. Na drie uur fietsen, krijgt Ed een klapband en moeten we het laatste stuk (ongeveer twee kilometer) lopen.
Na een paar dagen San Andres vertrekken we in de middag naar Providencia waar we na een nachtje kruisen rond koffietijd aankomen. Dit eiland is hoger en veel minder toeristisch als San Andres en spreekt ons meteen veel meer aan. We huren een scooter en gaan lekker ouderwets met z’n tweeën op de brommer het eiland over.
S’middags eten we bij Orlando “De Rasta man”. Een bijzonder ‘restaurant” op het strand waar we heerlijke verse vis eten die op een houtskoolvuur is geroosterd.
Providencia is ook het eiland waar de piraat Henry Morgan een tijdje heeft vertoefd. We maken een wandeling langs de kust naar Morgens Head. Langs dit pad wordt op een leuke mannier aangegeven waar de piraten leefden, uitkijk hielden en waar Henry Morgan zijn schat begraven had.
Ons volgende doel is de Bay Islands van Honduras. Dat is een trip van 370 mijl, dus wachten we op een goede wind. In de winter periode waait hier om de paar dagen een harde noorden wind die wordt veroorzaakt door weersystemen in de Golf van Mexico. Daarna draait de wind naar het noordoosten tot de volgende periode van noorden winden.
Aangezien de eerste 180 mijl noordnoordwest in is, wachten wij op de noordoosten wind..
Op 9 maart vertrekken we met nog twee andere schepen, de Kerbian en de Bora, naar het eiland Guanaja.
We zeilen het eerste stuk gelukkig aan de wind, want deze is zwak. In de avond draait de wind en neemt toe tot windkracht 6. Met een rif in het grootzeil en de kluiver, lopen we gemiddeld 8 knopen. Tegen de morgen moet er nog een rif bij en wisselen we de kluiver voor de fok. De Styx doet het prima en we schieten lekker op.
In de ochtend van 12 maart valt het anker op een prachtige beschutte plek achter het rif van Guanaja.
De Kerbian is als eerste gearriveerd. Hij heeft de eerste 180 mijl gemotord omdat er voor hem te weinig wind stond. De Bora komt 24 uur later aan om dat hij een tussenstop van twaalf uur heeft gemaakt op een eilandje waar alleen hutten van vissers staan die op hamerhaaien vissen. Beiden schepen hebben onderweg 40 knopen wind gemeten.

Op Guanaja zijn maar heel weinig wegen. Alle drie de dorpen liggen aan het water dus gaat het vervoer over het water. Het “grootste” dorp is gebouwd op een atol. Alle huizen staan op betonnen palen, zelfs de straten zijn een soort betonnen bruggen. Wat ons opvalt, is dat het hier heel erg schoon en verzorgd is.
We liggen vlak voor bar/ restaurant Manatee. Als we daar een lekker koud biertje gaan drinken (onze koelkast is stuk) maken we kennis met de eigenaar Hans, een Duitser die in 1993 op vakantie naar dit eiland kwam en is blijven plakken. Onder het genot van een biertje verteld hij ons zijn verhaal en laat ons foto’s zien van de verwoesting die orkaan Mitch in 1998 heeft aangericht. Onvoorstelbaar als je ziet dat er na de orkaan geen blad meer aan de bomen zat, alles was volledig kaal. In de anker baai liggen nog verscheidene scheepswrakken die de storm niet hebben overleeft.
Om in te klaren moeten we naar het dorp, ongeveer 3 kilometer verder, met Styxie zo’n drie kwartier varen. Hans biedt aan om ons de volgende morgen te brengen en dan meteen ons de belangrijkste zaken zoals een bank, supermarkt en autoriteiten te wijzen, waar we graag gebruik van maken.
Het eten en het bier zijn goed in Manatee en we brengen daar verschillende gezellige uurtjes door. Samen met Udo en Waltraud van de Kerbian, maken we met Gard (onze gids) een wandeling van vier uur over het eiland en genieten op de bijna hoogste top van een prachtig uitzicht.
Na een week gezelligheid wordt het weer eens tijd om te vertrekken. Op onze laatste avond eten we in Manatee de vis die Hans en Dieter die morgen hadden gevangen en heel trots aan ons kwamen laten zien. Het werd weer heel gezellig.
We vertrekken naar Roatan 35 mijl naar het westen. De wind is NW rond 5 Bf dus het is hoog aan de wind. Met een rif achter, de stagfok en de kluiver ligt de Styx er lekker in, al is het wel weer even wennen met een zeiljas aan voor het buiswater.
We ankeren bij French Harbour achter het rif. De eerste kennismaking met het dorp is negatief. Het is zo ontzettend smerig, overal ligt vuilnis en het stinkt als een open riool.
Als we een rondrit over het eiland maken stellen we onze mening weer bij. Het is gelukkig niet overal zo smerig. Op onze wandeling in Oak Britch ontmoeten we een Amerikaanse dame die ons heel trots haar huis, gebouwd in de stijl van zuidelijke plantages, laat zien. Ze is trots dat ze een Amerikaanse is maar wil absoluut geen yankee genoemd worden. We genieten op haar terras van een drankje en van de verhalen die zij ons verteld.
De volgende dag heeft Ed een klusje aan boord van de Kerbian. Zijn motor was heet gelopen door een verstopte wierbak en de zeewaterpomp lekte. Na de pomp gereviseerd te hebben en de wierpot geschoond was de klus geklaard. Udo weer blij.
In French Harbour is onze koelkast weer gemaakt dus kunnen we aan boord weer genieten van een lekker koud biertje. We besluiten onderweg naar het laatste eiland Utila, nog een nachtje te ankeren bij West End op Roatan. Eigenlijk een beetje de “goud kust”. Niet echt interessant, dus gaan we na een dag weer anker op naar Utila.
Ook op Utila zijn naar onze mening meer buitenlanders dan lokale bevolking. Er zijn heel veel duikscholen, die het druk hebben met voornamelijk Amerikaanse klanten.
Heel leuk was het bezoek aan het “mozaïek huis”. Een soort lodge met een bar, de mogelijkheid om een slaapcabine te huren en een botanische tuin. Alle beschikbare ruimte is met “mozaïek” bedekt. De gekste materialen zijn gebruikt, knikkers, flessen, glasscherven, serviesgoed, je kunt het zo gek niet bedenken. Al deze materialen zijn op een kunstige manier samen gevoegd tot een geheel, zodat deze enorme kitsch, kunst genoemd mag worden.
De weerberichten laten ons een Noordoosten wind zien, prima om naar Guatemala te zeilen. We klaren uit en willen de volgende dag vertrekken, helaas komen de weersvoorspellingen niet uit, de wind waait uit het westen en daar moeten wij heen dus wachten we nog maar even.

Wordt vervolgd.