COLOMBIA

In een mooie dagtocht varen we van Aruba naar het eiland Los Monjes del Sur, een Venezolaanse rots eiland ongeveer 35 mijl voor de kust van Colombia waarop een militaire basis is gestationeerd met 30 militairen. Op de kaart staat Los Monjes del Sur aangegeven als twee eilandjes maar in werkelijkheid zijn deze eilandjes verbonden met een stevige stenen dam, waar achter een mooie baai is ontstaan Om te ankeren is het te diep, daarom is er voor de vissersschepen en jachten een touw gespannen tussen de dam en de kade waaraan je kunt afmeren. Om toestemming te krijgen daar af te meren moet je je melden via VHF 16, wat nog al wat voeten in de aarde heeft doordat wij geen Spaans spreken en zij geen Engels. Als we zijn afgemeerd komt er een delegatie van drie personen om de nodige papieren in te vullen. Ed moet ze met de bijboot ophalen waardoor Styxie aardig diep geladen is. Onder het genot van een biertje is alles snel geregeld.
De volgende dag gaan we aan wal en willen we naar de vuurtoren wandelen. Dat mag wel maar dan onder begeleiding en Ed mag geen foto's maken van de basis (Ed is burgerlijk ongehoorzaam en doet het stiekem toch). Uiteindelijk mogen we zelfs de vuurtoren op, waar je een prachtig uitzicht hebt.
Na twee dagen zetten we koers naar Cabo de la Vela een dagtocht van 84 mijl. Achter deze kaap liggen we prima uit de deining
De volgende dag rond de middag gaan we verder naar een van de vijf baaien 124 mijl verder langs de kust van Colombia. Het weer is prima, al is er in de morgen niet veel wind. In de namiddag trekt de wind wat aan en zetten we het eerste rif in het grootzeil en een rif in de kluiver. Als de zon onder gaat trekt de wind verder aan en gaat het tweede rif erin. Ondertussen is de zee aardig opgebouwd en surfen we met 11 knopen van de golven. De Styx doet het prima maar ik vind het wel heel erg hard gaan en als ik voor mijn eerste wacht uit de kooi stap is de wind iets gedraaid en moeten voor de juiste koers de boel gijpen. Grootzeil is geen probleem, maar de boom omzetten in het donker met deze zee zie ik niet zo zitten. Gelukkig is de schipper het met mij eens en besluiten we alleen op het dubbel gereefd grootzeil verder te gaan. In de loop van de nacht is de wind wat afgenomen en onder enkel gereefd zeil en kluiver lopen we ‘s-morgens Bahia Gauraca om 10 uur aan.
Het water is hier lekker helder en na een bakkie koffie gaan we naar een strandje om te snorkelen.
Hier worden we verwelkomd door Ronaldo Garcia. Hij verteld ons dat we welkom zijn in “restorante Johana”. Het lijkt ons leuk om lekker lokaal te gaan eten en we spreken af (met handen en voeten) om de volgende dag om twee uur langs te komen.
Als we aan de wal komen staat Ronaldo ons al op te wachten en dan blijkt dat de Colombiaanse tijd een uur vroeger is dan de tijd op de ABC eilanden. Geeft niets, eigenlijk wel leuk want met het Engels/Spaans woordenboek bij de hand komen we een hoop te weten over hoe deze mensen leven. Er is geen elektriciteit en geen water. Ze gebruiken accu's en gas voor licht en water wordt eenmaal in de week uit Santa Martha gehaald. Het is allemaal heel primitief maar de mensen zijn vriendelijk en blij. Ronaldo laat ons een hele stapel kaartjes zien van mensen die met een (zeil)boot deze baai hebben aangedaan en is daar heel trots op. Na een tijdje komt Mario zeggen dat het eten klaar is. Er staat maar 1 tafeltje en als we gaan zitten komt Maria met twee prachtige borden eten. Een hele geroosterde vis, rijst met kokos, een soort aardappelkoekjes en een lekkere salade. Het smaakte zoals het er uit zag, heerlijk.
Na de maaltijd nodigen we Ronaldo uit mee aan boord te gaan om hem middels een boek een beetje van Holland te laten zien. Hij was verrukt over onze bollen velden, prachtige huizen, grote viskotters en natuurlijk onze winterse plaatjes van sneeuw en ijs. Om dat we geen visitekaartjes hebben geven we Ronaldo een Nederlands vlaggetje met onze namen en de naam van de boot erop mee om in zijn casa op te hangen. We nemen hartelijk afscheid en Ed brengt hem weer naar de wal.
Om weer eens wat vers voer in te slaan vertrekken we de volgende dag naar Santa Martha, 15 mijl verder. Het contrast kan niet groter zijn. Was er in de baai geen elektriciteit, hier staan langs het strand schijnwerpers die rond de Arena niet zouden misstaan. We liggen hier voor anker volledig in het licht. Deze ankerplek, even voorbij de commerciële haven van Santa Martha is een baai waar de Colombianen hun vakantie vieren. Alleen maar hotels en appartementen, veel muziek en eten op het strand en een hoop gezelligheid tot diep in de nacht.
Als enig schip voor anker hebben we enorm veel bekijks. Waterfietsen, kano's en zelfs zwemmers komen een rondje om onze boot varen/zwemmen en de meesten willen graag weten waar we vandaan komen. Als we zeggen dat we uit Hollanda komen is een eerste vraag hoeveel dagen we er over gedaan hebben om in Colombia te komen. Na een poosje hebben we er wel genoeg van om als aapjes bekeken te worden. Wel leuk was ons contact met Branca, een 15 jarige jongen, die iedere avond vijf keer heen en terug van het strand naar onze boot zwom. De tweede dag vroeg ik bij zijn laatste rondje of hij iets wilde drinken en met het beetje Engels wat hij op school heeft geleerd konden we redelijk communiceren. Vanaf die dag werd het een gewoonte om bij zijn laatste rondje iets bij ons te drinken. Toen we een keer niet aan boord waren heeft hij op het strand gewacht dat hij ons naar boord zag gaan om dan toch nog even langs te komen. Hij kwam nooit aan boord, we lieten een touw zakken waaraan hij zich kon vasthouden terwijl hij kletste en dronk
Onze volgende stop is Punta Hermoso 60 mijl verder. Volgens de pilot een mooie beschutte ankerplek.
Als we daar aankomen, zien we alleen maar branding op de kust waar volgens ons de ankerplek moet zijn. Op de C-mapkaart staat helemaal niets, dus daar kunnen we niets mee. De pilot geeft drie WP's aan en als we die in de kaart zetten en over de lijn varen zien we inderdaad de doorgang van het rif. Ook hier is het heel rustig. Er ligt maar een zeilboot aan een moorring dus we hebben alle ruimte om te ankeren.
Het is dinsdag en volgens de pilot is het hier in de weekends heel druk met lokale schepen en strand aanbidders. Het plan is om de volgende dag door te varen naar Cartagena, maar er staat een hoop wind (we meten 38 knopen) dus we besluiten om een dagje te blijven. We gaan met de bijboot naar de kant, wat ons door de vinnige golfjes natuurlijk een nat pak oplevert. Met deze temperatuur (33 graden) geen enkel probleem. We maken een wandeling over wat het rif wordt genoemd, maar volgens ons meer een grote landtong is. Als we hier ons eten moesten koken op houtvuur, hadden we de eerste tien jaar geen gebrek. Het is onvoorstelbaar zoveel drijfhout hier ligt.
Weer aan boord genieten we van de kapriolen van de kitesurfers die met deze wind enorme sprongen maken.
De volgende dag gaan we verder naar Cartagena. Volgens de pilot kunnen we gebruik maken van de invaart Boca Grande. Hier ligt een dam onder water om de zeegang te breken, maar er is een doorvaart die voor kleine schepen diep genoeg is. Volgens de pilot staat er een rode- en groene ton dus dat is geen probleem. Helaas staat er alleen nog een rode ton. We strijken de zeilen om langzaam op de motor met de dieptemeter aan naar de ingang te varen. Ondanks dat er niet veel wind staat, staat er nog een vervelende zee. Bij de ingang is een zeilschool actief en als we dichterbij komen komt de instructie boot naar ons toe om te zeggen dat we vlak langs de rode boei moeten varen om zonder problemen binnen te komen en dat lukt ook. We bedanken de instructeur en rollen de kluiver weer uit om naar de ankerplek bij Club Nautico op het eiland Manga te varen.
Cartagena is een stad met contrasten. Als je aan komt varen zie je alleen maar enorme hoge flatgebouwen op de landtong Boca Grande. De prachtige oude ommuurde stad bevindt zich aan het begin van deze landtong en is vanaf het water niet duidelijk te zien. Als je in de oude stad loopt is het niet moeilijk om je fantasie te gebruiken om een paar honderd jaar terug te gaan in de tijd. In de smalle straten tussen de mooie oude huizen lopen straatventers met platte handkarren luidkeels hun waren aan te prijzen. Ook hier zijn de contrasten enorm. In de meestal mooi gerestaureerde gebouwen vind je de modernste winkels zoals bv. Benetton en Tommy Hillfiger. We brengen verschillende uurtjes door met het verkennen van de stad en maken een wandeling rondom de stad over de vestingmuur.
Buiten de muren staat een enorm verdedigingswerk genaamd Castillo San Felipe de Barajas Binnen de meters dikke muren zijn gangen gemaakt met aan weerszijde kleine uitsparingen van ongeveer 1 bij 2 meter.
Je moet geen last van claustrofobie hebben of bang in het donker zijn om hier te vertoeven.
Leuke wetenswaardigheid is dat het kasteel ontworpen en gebouwd is door Nederlandse ingenieurs.
De omgeving van Cartagena is vlak dus pakken we de fietsen om de omgeving rond Cartagena te verkennen. Colombia is duidelijk niet gewend aan fietsers. De meeste wegen zijn één richting en drie of vier banen breed en worden heel druk gebruikt door voornamelijk bussen en taxi’s en vrachtverkeer. Geen ontspannen fietstochtje dus. Het is wel grappig, als je bij een stoplicht staat zie je hele rijen gele taxi’s en in allerlei kleuren geschilderde bussen van het openbaar vervoer. s'Avonds wordt het helemaal leuk want die mooie beschilderde bussen hebben ook overal gekleurde verlichting en soms denk je dat er een tape over de claxon is geplakt want die wordt hier veelvuldig gebruikt.
Na twee weken Cartagena maken wordt het weer tijd om te vertrekken want in het warme (smerige) water van de baai groeien de pokken gigantisch snel. Onze eerste stop is 18 mijl verder bij het eiland Rosario, waar we in het heldere water het onderwaterschip weer schoon kunnen boenen.