ARUBA

Als we van het Spaanse Water vertrekken zetten we koers naar de baai van Santa Cruz, ongeveer 26 mijl verder. Vanaf hier kunnen we in een dagtocht naar Aruba varen.
De baai is prachtig en we liggen er alleen. We kijken uit op een prachtig wit strand met palmbomen en rieten parasols. Helemaal in de hoek van de baai bevindt zich het eetcafé van “Capten Goodlive” . Hij is geboren en getogen op Curaçao en is zoals hij zelf zegt “een blanke neger”.
Als wij aan hem vragen of we wat kunnen eten, meld hij dat hij maandag gesloten is maar we kunnen wel een biertje kopen.
Het plan was om de volgende dag verder te varen maar het is hier zo mooi en rustig dat we besluiten nog een dagje te blijven. Als we aan het wandelen zijn komt 'de Capten' met de auto ons achterop en vraagt of we een lift willen. We bedanken hiervoor en hij roept nog even dat er vandaag wel lekker gekookt wordt.
Na bezweet van de wandeling nog even zwemmen en een douche gaan we de kookkunst van Capten Goodlive uitproberen.
Het was heerlijk. We eten dorade met garnalen, een heerlijke salade en (omdat het die dag Prinsjesdag is) oranje patatjes. Dat, samen met een prachtige zonsondergang, wat wil je nog meer.
De volgende dag vertrekken we naar Aruba 56 mijl verder.
Om 16:00 uur valt het anker in de Paardenbaai voor Oranje stad, aan het begin van de landingsbaan
van vliegveld Reina Beatrix.
Een beetje lawaaiig maar ook prachtig om te zien hoe al die grote vogels stijgen en dalen op zo'n klein baantje.
We huren een auto en bekijken de grotten in het Arikok nationaal park, de deels ingestorte natuurlijke brug, de vuurtoren op de noordwestpunt en de luxe vakantieparken en hotels aan de westkust.
Aruba ziet er in deze dagen vrolijk uit omdat overal vlaggen wapperen voor de verkiezingen die hier aan het eind van de week worden gehouden. Nogal Amerikaans met al die vlaggen, geluidwagens en overal mensen op straat die voor hun partij pamfletten uitdelen.
Aruba is volgens ons, van de ABC eilanden het meest toeristisch, Bonaire het meest knusse en Willemstad op Curaçao de meest bruisende stad. Wat ons opvalt, is dat heel weinig zeilboten Aruba aandoen. Lagen we op Curaçao met honderd schepen, hier liggen we in de week die wij hier zijn met niet meer dan vijf schepen.
Op Aruba waait het altijd en dat hebben we geweten. Onze bijboot (de kleine Styx) wordt iedere avond op dek gelegd en voor gebruik te water gelaten. Maar toch gaat er wel eens iets mis. De eerste keer was in Suriname. Als je uit de bijboot stapt, moet je wel de landvast vasthouden, toch? Ed kon nog net van de boot in de bijboot springen voordat hij te ver weg was. De tweede keer was op Bonaire. Onze buurman Ben roept “hé, Ed is dat jouw bijboot?” we hadden hem nog niet eens gemist toen een vriendelijke meneer Styxie terug bracht. De derde keer was hier op Aruba. We zitten in de korte tropische schemering aan een biertje en ineens schiet Ed overeind en roept “verrek, de bijboot is los”. Door de harde wind drijft Styxie met een noodgang de Paardebaai uit. Zwemmen is geen optie. Dan maar kijken of we de buren kunnen alarmeren. Ik fluit twee maal op mijn vingers en de buurman snapt het meteen. Voor de derde keer wordt onze bijboot gered.
Na ruim een week Aruba vertrekken we richting Colombia. Onze eerste stop is een rotseiland voor de kust van Venezuela.