Fernando do Noronha en Cabadelo (Brazilië) en wat

Fernando do Noronha en Cabadelo (Brazilië) en wat er aan vooraf ging.

In de update van 8 januari zeg ik dat we klaar zijn om te vertrekken. Helaas is dat niet gelukt. Eerst kregen Ed en ik beide te maken met een voedsel vergiftiging die ons twee dagen aan de boot gekluisterd hield. Na nog een paar dagen bijkomen waren wij er klaar voor maar was het weer zo onstuimig (op de ankerplek windstoten gemeten van 48 knopen) dat het beter was om nog even te wachten. Vervolgens werden we aangevaren door de veerboot. Twee maal per dag vaart de veerboot tussen Minderlo en Sao Antaou en legt dan achteruit aan in Minderlo. Waarschijnlijk door de harde wind (of een inschatting fout) drijft hij bij het draaien op ons. Omdat we veel ankerketting hadden staan en de kluiver mee rolde bleef de schade beperkt tot een scheur in de UV baan van de kluiver. Om dat te repareren moest de kluiver naar beneden maar dan moest de wind wel eerst afnemen. Al met al waren we twee weken verder en was het inmiddels zondag 25 januari. Ook het afscheid van Pim en Meta werd een poosje uitgesteld omdat ook Pim een virusje had opgelopen en vervolgens een hele vervelende allergische reactie op de medicijnen kreeg. Gelukkig was een bezoekje aan de eerste hulp in het ziekenhuis van Minderlo (en een hele hoop medicijnen en smeersels) voldoende om Pim weer op de been te brengen. Het afscheid dinertje is weer meer dan gezellig, zo dat we het vertrek nog een dagje uitstellen.
Maar zondag 25 januari gaat het dan toch gebeuren. Om 11:00 uur gaat het anker op en worden we uitgezwaaid door Pim en Meta die een paar uurtjes later vertrekken.
Het waait nog wel flink en tussen de eilanden hebben we nogal wat last van valwinden dus zetten we alleen het een maal gereefd grootzeil. Als we op open water zijn gaat het tweede rif er in en zetten we de fok want ook hier waait het nog flink en omdat er twee weken veel wind gestaan heeft, is er ook een behoorlijke hoge zee. De Styx doet het goed na zo een tijd te hebben stilgelegen heeft ze er zin in. De volgende morgen kan het tweede rif er uit en de boom in de kluiver. Deze zeilvoering houden we de eerste 7 dagen. Op het dagelijkse rondje ziet Ed (na 6 dagen) dat de kluiverschoot in de klauw van de boom bijna is door geschavield. We herstellen dit zodra de wind het toelaat omdat de kluiver hiervoor naar beneden moet.
Ook Pim en Meta, met wie wij dagelijks via de SSB contact hebben, melden dat ook zij een kapotte fokkeschoot hebben.
Op 1 februari om 13:03 uur passeren we de Evenaar en vieren dit met een flesje Brut uit onze cadeau voorraad. Natuurlijk krijgt Neptunus ook een “slokje” en gooien we een paar Engelse ponden over boord (de Euro’s waren op en de Escudo’s hebben we weggegeven) om hem tevreden te stemmen en in de hoop dat hij aan boord komt. En inderdaad na enige tijd klimt Neptunus aan boord en bedankt ons voor de cadeautjes. Hij heeft echter een kritische noot ten aanzien van al het vuil dat in zee drijft, waaraan hij zich mateloos ergert. Dat hij gelijk heeft kun je op de foto zien.
Inmiddels is de temperatuur behoorlijk gestegen en verlangen we naar die regenbuien die ze ons in de Doldrums beloofde. Helaas is het ons maar één keer gelukt om een dergelijk bui als douche te gebruiken.
Na negen dagen en 1386 mijl valt op dinsdag 3 februari om 19:00 uur het anker voor het Braziliaanse eiland Fernando do Noronha.
Dit is voor ons de eerste keer dat we allebei van het begin tot het eind genieten van de overtocht. Dankzij de zeeziekte pillen voelen we ons prima wat Ed inspireert tot het maken van de lekkerste maaltijden. Zoals b.v. nasi met als toetje in port gestoofde peertjes met custartvla. Ook bakken we brood, wat niet alleen goed smaakt maar ook heel lekker ruikt.

Na de Kaap Verde is Ferando do Noronha een paradijs. Het is groen, schoon en vol met prachtige vogels en allerlei soorten hagedissen. Ook zien we een pad zo groot als een marmot (was wel even schrikken). We maken wandelingen langs prachtige baaien, zwemmen in de schildpad baai (helaas geen schilpad te bekennen) genieten van het heerlijke eten en hebben het behoorlijk warm. Het is hier overdag ongeveer 35 graden en s’nachts rond de 29 graden. Er staat behoorlijk wat deining op de ankerplek. Af en toe is de romp van het schip naast ons volledig achter de golf verdwenen, zodat het landen op het strand met de bijboot ook wat kunst en vliegwerk (en een nat pak) vergt.
Vrijdagavond verlaten we Noronha en koersen we naar het Braziliaanse vaste land, naar Cabadelo aan de Paraiba rivier waar we zondagochtend aankomen. We besluiten wat verder de rivier op te varen naar Jacare, waar we vooranker gaan. Na al die dagen op de oceaan deining te hebben gelegen is het een verademing dat je je glaasje gewoon op de tafel kan neer zetten en je niet hoeft schrap te zetten in je bed.
Op maandag nemen we de trein naar Cabadelo om in te klaren, waar we een hele dag mee bezig zijn. Na het normale inklarings ritueel krijgen we voor het eerst controle van de Agencia Sanitaria aan boord. Er wordt gekeken naar de vuilwatertank, de afval voorziening en de medicijnen. Grappig is dat er gecontroleerd wordt wat je met je afval doet, want vanuit de trein zie je overal waar je kijkt het vuil in grote hopen liggen. Jammer dat ze daar niet op controleren.
Langs de rivier staan een groot aantal restaurants die elke avond live muziek hebben en omdat het allemaal open gelegenheden zijn, genieten wij vrolijk mee. Bijzonder is dat alleen bij Jacare iedere avond bij zonsondergang door een saxofonist de Bolero wordt gespeeld. Alle ander muziek stopt en de mensen staan geboeid naar de zonsondergang te kijken. Er komen zelfs boten vol mensen van Cabadelo de rivier op om hier de zon te zien onder gaan. Wanneer de zon onder is en de saxofonist stopt met spelen, wordt er gefloten en geapplaudisseerd en blazen de boten op hun hoorn.

We zijn er inmiddels achter dat ons plan om via Kaap Hoorn, de Chileense kust en vervolgens via de Pacific eilanden verder de wereld rond te varen, niet haalbaar is. We zijn nu acht maanden onderweg en als we wat meer willen zien van de landen en plaatsen die we aan doen, kost dat meer tijd dan dat we in theorie nodig dachten te hebben.
Om die reden hebben we besloten om langs de noord Braziliaanse kust, Suriname enz. via het Panamakanaal richting de Pacific eilanden het rondje wereld af te maken.
Wordt vervolgt