Suriname

SURINAME

Het is alweer een tijdje geleden dat de site is bijgewerkt. Door een sterfgeval in de familie was de zin om een leuk verslag te schrijven even niet meer aanwezig.
Natuurlijk wisten we dat als je een lange reis maakt dingen gebeuren waar je niet bij kunt zijn, maar als het werkelijk gebeurt voel je je machteloos en heel ver weg.

Immiddels liggen we al weer bijna drie maanden in Suriname waarvan we een maand in Nederland hebben doorgebracht. Een maandje genieten van bezoeken aan familie en vrienden, lekker slapen onder een dekbed (hier is het ook in de nacht tussen de 25 en de 30 graden met een vochtigheids graad van rond de 80%) maar nog het meest hebben we genoten van onze kleine mannen die na drie uur wachten op Schiphol in de startblokken stonden om (volgens Sjors) ons “dood” te knuffellen.

Het laatste verslag kwam uit Jacare (Brazilie). De volgende bestemming was Fortaleza zo’n 350 mijl noord-west in. Onderweg zagen we op ongeveer 30 mijl uit de kust prachtige zeilbootjes varen. Dit bleken de lokale vissers boten te zijn de zogenaamde Jangadas.
Deze scheepjes zijn ongeveer acht meter lang, helemaal plat met een enorm groot latijns zeil. Ze worden bemand door drie of vier vissers die de hele dag moeten staan. Ze varen s’morgens vroeg uit en komen in het donker terug, wat voor ons uitkijken geblazen was omdat ze geen licht voerden. Als je te dichtbij komt, zetten ze de schijnwerper aan. Ook overdag moest er goed uitkijk worden gehouden omdat ze door de relatief hoge zeegang al aardig dichtbij waren voor dat je ze zag.
Fortaleza is een grote, voor het grootste gedeelte, vervallen en smerige stad waar wij geen leuke herinneringen aan hebben. Volgens de pilot konden we ankeren bij de jachtclub van Fortaleza, maar dat bleek niet juist. In duidelijke taal verden we verwezen naar de jachthaven bij het Park hotel. Hier was de mannager wel heel vriendelijk, maar de aanleg mogelijkheid in de jachthaven was door de enorme deining gewoon slecht dus zijn we buiten de haven voor anker gegaan. Met een tweede anker om ons met de kop op de deining te houden liggen we hier prima.
Op een fietstochtje op klaarlichte dag werd ik door twee opgeschoten jongens beroofd van mijn gouden keting. Vervolgens werd ons door de bewaking van het parkhotel “verboden” om na zonsondergang de stad in te gaan zonder taxi. Na nog een akkefietje bij de kapper waar een junk met geweld naar binnen wilde komen, was voor ons de maat vol en besloten we om te vertrekken.
Om dat het vooraf niet het plan was om door het Pannama kanaal verder te varen, hadden we ook geen pilots van het gebied ten noorden van Fortaleza aangeschaft. We hebben wel de kaarten maar vinden dat niet genoeg om b.v. de Amazone op te varen. We besluiten om naar Suriname te gaan.
Via sailmail stuurde Ben ons wat reisverslagen van zeilers die Suriname hebben aangedaan en met die nuttige informatie varen we na acht dagen en 1309 mijl zonder problemen de heel goed betonde en verlichte Suriname rivier op.
We meren af aan de nieuwe haven, waar we de douane aan boord krijgen. De beambten zijn vriendelijk en na het invullen van wat formulieren moeten we de kade weer vrij maken. We moeten nog wel naar de immiegratie dienst voor een visum, maar dat kan ook de volgende dag. Als we via de marifoon aan de haven autoriteiten vragen waar we voor anker mogen gaan, worden we verwezen naar Domburg 13 mijl verder de rivier op.
In een enorme regenbui varen we naar Domburg waar we een mooring oppakken.
Een uurtje later komen de “buren”, Nettie en Jelle van de Marijn, even een praatje maken. Ze hebben de thuishaven Marken op de boot zien staan en vragen of wij hun vrienden uit Marken, Kok en Siem van de Never Ready, kennen. Nu is dat voor een kleine plaats als Marken niet zo moeilijk maar het was wel grappig dat wij met Kok en Siem op La Comera nog een gezellige middag hebben doorgebracht. Nettie en Jelle vertelde ons wat we weten moesten en dat alle zeilers meestal rond 17:00 uur aan de lange tafel bij de Warung van Rita en Robbert en biertje gaan drinken. Een prima gelegenheid om iedereen te ontmoeten. Zo werden we al snel opgenomen in deze grote gezellige over het algemeen Nederlandse zeilersfamilie.
Suriname is een vriendelijk land voor Bakra’s (blanke Nederlanders). De mensen zijn ongeloofelijk gastvrij. Toen wij de eerste dag een wandeling maakten, moesten we even schuilen onder een boom voor een regenbui. Meteen werden we door de eigenaar van een huis in de buurt uitgenodigd om bij hem binnen te komen, waar we vervolgens twee uur gezellig hebben zitten babbelen.
Ook hebben we hele leuke middagen bij Ben en Bea doorgebracht. We hebben Ben leren kennen aan de tafel bij Rita. Hij vertelde ons van zijn perseel waar hij samen met Bea groenten en fruit verbouwt en nodigde ons uit om eens te komen kijken. In Suriname kun je niet op visiete komen zonder dat er eten en drinken wordt geserveerd. Na een rondleiding door hun tuin werden we getrateerd op een vers geperst sapje van een soort kers en een heerlijke zoetigheid gemaakt van Casave. Om dat ik graag wil weten hoe de inlandse produkten worden klaargemaakt, heb ik kookles gekregen van Bea waarna we gezellig met z’n vieren de maaltijd nuttigde.
Dat Surinamers gastvrij zijn blijkt ook uit de uitnodiging om een kerkdienst aan huis mee te maken van een Hindoestaans gezin waar we hout hebben gekocht.
De kerkdienst is een dank betuiging aan de negen zustergoden voor alles wat de natuur geeft. Het was een geweldige ervaring. Uit respect hadden we de camera’s thuis gelaten. Deze kerkdienst gaat vooraf aan een vaste periode, die negen dagen duurt. Dit houd in dat er negen dagen geen vlees of vis wordt gegeten maar wel verrukkelijk vegetarisch voedsel wordt gemaakt. Suriname zou Suriname niet zijn als er na de kerkdienst niet een uitgebreid voorproefje op tafel kwam waar alle buren en kennissen van kwamen genieten.

Om wat meer van Suriname te zien, hebben we een reis gemaakt met de postboot en zijn we zeeschilpadden gaan bekijken in Calibie.
De postboot vaart iedere laatste maandag van de maand naar de indianen dorpen Cornelis Kondre en Donderskamp. Deze twee dorpen zijn alleen per boot te bereiken en zijn dan ook nog zelf onderhoudend wat wil zeggen dat er geen winkels zijn. Alles wordt zelf verbouwd of anders geruild, gevangen of geschoten. Alleen voor rijst en b.v. bouwmaterialen anders dan hout, wordt er handel gedreven in Paramaribo.
Op maandag morgen scheepten we in op de SMS steiger om via het Saramakka kanaal naar Uitkijk te varen. Tot aan Uitkijk hadden we de boot samen met Joop en Marjan (nederlandse vakantiegangers) voor ons zelf en hadden we geen idee wat ons te wachten stond. Ten eerste moesten we door de sluis. Dat was een hele interesante belevenis voor ons toch zo pietluttige nederlanders als het om onze boot gaat. Voor de sluis hadden zich al verschillende vrachtschepen verzameld. In de sluis (voor de schut) lag een duwbak met enorme boomstammen die geduwd moest worden door een aftans duwbootje.
Toen de schut open ging wilde de boot in de sluis niet starten. Geen enkel probleem in Suriname. De zandschuit achter de duwbak gaf gewoon een beetje meer gas en zo werd de sluis weer vrij gemaakt voor de postboot en de andere schepen. Dat daardoor de deur van de stuurhut van het arme bootje het moest ontgelden, maakte niemand zich druk. Wel leverde dit hele gedoe een vertraging op van vijf uur.
In de sluis bij Uitkijk komen de overige passagiers aan boord. Binnen de kortste keren was er geen plekje meer over en werden de hangmatten opgehangen. Toen wij al die drukte zagen leek het ons verstandig om voor onze hangmat ook snel een plekje te zoeken of anders de nacht zittend op het dak door te brengen.
Ook hier was de Surinaamse gezelligheid weer volop aanwezig. Samen met Ireen, Carleen en Roy (blanke surinamers die Boeroes worden genoemd) Joop en Marjan drinken we op het dak van de postboot een paar djogo’s (literfles Parbo bier) op de verjaardag van Roy.
De reis duurde drie dagen waarvan we anderhalf uur aan land zijn geweest. Buiten het indrukwekkende natuurschoon van het oerwoud hebben we helaas, door de vertraging, weinig van de dorpen kunnen zien.
Voor ons een toeristische trip maar overduidelijk de enige mannier voor de bewoners van de twee dorpen om contact met de buitenwereld te houden.

De reis naar Calibie was een meer georganiseerde reis. We boekte deze in de Warung van Mia in Domburg en werden voor de deur opgehaald voor de autorit van drie uur via Paramaribo naar Albina. In Paramaribo pikte we onze medepassagiers voor de trip op. In Albina lag de koraal van Eric en Mira, de eigenaars van de lodge waar we logeerde, op ons te wachten om ons naar Calibie te brenegen. Calibie, dat overigens alleen via het water te bereiken is bestaat uit twee Indianen dorpen, Lange Man Kondre en Christiaan Kondre. Hier vielen we weer met ons neus in de boter. Een ritueel feest, om het einde van een rouwperiode van vier jaar te vieren, ging op de dag dat wij aankwamen van start. Onze gids Georgio (Sjors voor ons) had geregeld dat wij na de rouwdienst, die in besloten kring plaats vond, het feest mochten bijwonen. Alle dorpsbewoners van de indianendorpen in de buurt worden hier voor uitgenodigd. Na de dienst spraken de kapiteinen van Christiaan Kondre en Lange Man Kondre de aanwezige toe en spoorden hun aan om hun cultuur in eren te houden. Dit om dat een groot gedeelte van de indianen katholiek zijn en het katholieke geloof verbied de indianen deel te nemen aan dit soort rituelen.
Als de pauken beginnen te spelen begint de dans die door gaat tot de volgende morgen zes uur om over te gaan in de rituele verbranding van de kleren van de overledene. Als de kleren verbrand zijn wordt het vuur door de mannen van de familie met de blote voeten gedoofd. Hierna gaat de familie naar het strand om te baden. Na het bad worden de betrokkenen door vrouwen in prachtige indiaanse klederdracht aangekleed en wordt hun haar geknipt. Als dit allemaal is gebeurd mag de familie feest gaan vieren en wordt er weer gedanst op de zang van de paukenisten. Tijdens de festiviteiten wordt de traditionele drank Kasirie, gebrouwen uit de kasave wortel, in groote hoeveelheden gedronken. Voor dit feest stonden drie vaten van tweehonderd liter klaar om gedronken te worden. Als de Kasirie op is, eindigd het feest.
Een belevenis die op een andere mannier indruk op ons maakte, was de wandeling met Sjors door de swomp (het moeras). Het tot je dijen in het bruine water waden zonder te zien waar je stapt of wat er onder de waterspiegel allemaal rond kruipt en zwemt, was toch wel een overwining op mijzelf. Het bezorgde Ed de nodige lachstuipen en mij knikkende knieen, maar een belevenis was het wel.
Natuurlijk zijn we ook in de nacht op het strand op zoek gegaan naar zeeschildpadden die hier hun eieren komen leggen. Op zoek gaan is niet helemaal de juiste beschrijving, want Sjors had voor dat we allemaal uit de boot waren gestapt al een spoor gevonden van een zeeschildpad. Sjors is lid van een grote organisatie die de schildpadden beschermd tegen te veel invloed van toeristme die het leggen van de eieren door de zeeschildpadden verstoord.
We moesten wachten tot de zeeschildpad die hij had gevonden klaar was met het leggen van de eieren en het nest zo goed als bedekt was, voor we naar haar toe mochten om zonder flits een foto te maken. Als het nest dicht is, houd niets haar meer tegen om doodmoe naar het water terug te keren.

Na onze terugkomst uit Nederland maken we de boot weer vaarklaar en is Ed druk bezig alle uit nederland meegebrachte spullen te installeren. Als alles weer gereed is gaat de reis verder naar Tobago en nemen we met een goed gevoel afscheid van Suriname.