Canarische eilanden

Op dinsdag 4 november om 11:00 uur gaan we anker op in Portimao voor de tocht naar de Canarische Eilanden. De weersverwachting voor drie dagen vooruit ziet er goed uit, geen depressies en (als het goed is) ook geen windstiltes.
Het eerste uur moet de motor bij omdat er onder de kust in de morgen gewoonlijk weinig wind staat, maar dan kan het zeil erbij en met een noordwesten wind koersen we naar de Canarisch. We hebben nog niet besloten welk eiland we als eerste aanlopen, dat zien we wel als we in de buurt komen. Voorlopig vier dagen zuidwest in.
Zoals gewoonlijk slaat na de eerste keer slapen de zeeziekte weer toe en hebben we wat dat betreft twee vervelende dagen.
De boot doet het prima. De eerste 24 uur hebben we 160 mijl afgelegd. Dan wordt de wind minder en zakt de snelheid terug tot 4 knopen en soms nog iets minder. Zolang de zeilen blijven staan, blijven we zeilen al gaat het dan niet zo snel.
Onderweg op deze koers komen we een onderwaterberg tegen. De oceaanbodem gaat hier van ca 4000 meter naar ongeveer 80 meter. We verleggen de koers iets om deze “berg” aan stuurboord te passeren
Na drie dagen komen we in de buurt en moeten we gaan kijken welk eiland we het eerst gaan aandoen. We kiezen voor Graciosa. Een klein vulkanisch eiland net boven Lanzarote.
Volgens de pilot is het niet verstandig om deze haven in donker aan te lopen omdat er allerlei vistuig voor en in de haven drijft.
Natuurlijk is er dan een mooie wind en moeten we de snelheid uit de boot halen om niet in het donker aan te komen. Dat blijkt niet zo eenvoudig want zelfs alleen met een gereefd grootzeil lopen we af en toe 8 knopen.
Het eiland is prachtig en voor ons echt buitenland. Er zijn geen verharde wegen op het eiland. Alles gaat hier op een gemoedelijke mannier. Er zijn drie kleine supermarkten met over het algemeen veel lege vakken, zodat je soms alle drie moet bezoeken om bv. brood melk en eieren te halen. We bezoeken een echt Spaans familie restaurant waar wij ons meteen thuis voelen. Er werd zo hard gesproken en gelachen dat het wel een Marker verjaardag leek en het eten was bovendien heerlijk.
Na een week verlaten we Graciosa en gaan naar Rubicon op Lanzarote. Het verschil tussen deze twee plaatsen kan niet groter zijn. Rubicon is een luxe vakantiepark met ontzettend veel winkels en restaurantjes rond de haven. Ook leuk maar na twee dagen hebben we dat wel weer gezien en gaan naar Las Palmas op Cran Canaria.
De afstand tussen Rubicon en Las Palmas is 95 mijl. Om niet in het donker aan te komen vertrekken we om half vijf s’middags uit Rubicon. Er is eerst weinig wind en er staat een vervelende zeegang. Na een uurtje slingeren gaan we in beraad, zetten we de motor bij of gaan we terug, want zonder wind kun je nu eenmaal niet zeilen.
We besluiten om door te gaan. Achteraf een juiste beslissing want de wind trekt aan en we lopen ruim 7 mijl met de kluiver te loeverd. Wat ons erg tegenvalt, is de zeegang. Iedereen zegt altijd dat de oceaandeining lang is. Onze ervaring is iets anders. Deze nacht moet je van goede huizen komen om in je bed te blijven liggen. Het schip rolt van boord naar boord en eenmaal gaat hij, door een van de zij inkomende golf, bijna plat.
In Las Palmas gaan we voor anker want de jachthaven ligt vol met schepen die gezamenlijk de oversteek naar het Caribisch gebied gaan maken met de organisatie Atlantic Rally for Cruisers. Het is een mooi gezicht zo’n volle haven met al die versierde schepen. Op zaterdag nacht worden we getrakteerd op een mooi vuurwerk omdat de schepen op zondag aan de oversteek gaan beginnen. Aan het gezellige feestrumoer te horen, zullen niet alle schepen de volgende dag vertrekken.
In Las Palmas hadden we het druk want het was weer nodig om de voorraad op peil te brengen. Van Las Palmas varen we naar Puerto Mogan aan de zuid kant van Cran Canaria waar we de Linea weer zullen ontmoeten.
Als we om vijf uur arriveren, blijkt de haven vol en gaan we voor de haven voor anker.
Dit is niet wat je noemt een rustig plekje. Zo’n 50 meter achter ons loopt de oceaandeining stuk op de loodrecht uit het water oprijzende rotsen wat nu niet echt bijdraagt tot een rustig nachtje slapen. Wel genieten we van een prachtige zonsondergang.
De volgende dag is er plek in de haven en ontmoeten we Pim en Meta weer. Zoals gewoonlijk wordt het weer behoorlijk laat en erg gezellig.
Vanaf de Portugese kust lijkt voor ons de zee leeg. We hebben niet een dolfijn, walvis of schilpad gezien. En wat nog erger is, als het aan Ed zijn vis kwaliteiten ligt wordt het honger lijden. We hebben nog steeds niets gevangen al doet Ed nog zo zijn best met het geluks inktvisje dat hij van Guido geeft gekregen.
Na een paar dagen verlaten we Cran Canaria en steken over naar Tenerife naar de haven van Las Calletas. Op deze tocht van 45 mijl zien we voor het eerst een vliegende vis en een klein groepje vrij grote donkere dolfijnen.
Tenerife is een eiland van verschillen. Alles aan de noordkant van de 3700 meter hoge berg El Teide is prachtig mooi begroeid met allerlei soorten loof- en naaldbomen afgewisseld met cactussen en zelfs varens. De zuidkant is hoog, woest dor en kaal. Het is onvoorstelbaar wat een invloed deze berg heeft op het klimaat van dit eiland.
Na een weekje Tenerife steken we over naar La Gomera. Ook hier huren we een auto om op ons gemak het eiland te bekijken. La Gomera is tevens het laatste eiland van de Canarische eilanden die we aan doen. Na een paar daagjes genieten moet er ook weer wat gewerkt worden. Ed moet de mast in voor controle en er moet een ander lampje in het ankerlicht worden gezet, de gasflessen moeten worden gevuld, de was gedaan en (als de weersverwachting goed is) de verse spullen worden ingekocht voor de trip naar de Kaap Verde.

Wordt vervolgd