Even bijpraten

Na Portosin varen we naar Ria de Arosa. Een van de grootste ria’s met de meeste mogelijkheden om te ankeren. We varen samen met de Linea naar Santa Uxia de Ribeira waar we een mooi anker plekje vinden. We eten gezellig ten afscheid met Pim en Meta op de Linea. Zij gaan via Vigo, waar zij de buitenboordmotor van de bijboot kunnen laten nakijken, direct naar de Algarve waar een opstapper aan boord komt voor de oversteek naar de Kanarische Eilanden.
Wij doen het rustig aan en verkennen deze mooie ria een weekje. In alle ria’s wordt veel gevist. Met namen op schelpdieren. In de Ria de Arosa zijn dit hoofdzakelijk mosselen. Het hele gebied ligt vol met grote houten vlotten (viveros genaamd) met langs de kant allemaal touwen waar de mosselen zich op vast zetten. Ook wordt er veel op kokkels gevist en een ander soort glad schelpje waar we de naam niet van kennen. Elk dorpje heeft zijn eigen mannier om op deze schelpen te vissen. Bij Caraminal liggen met laag water tientallen kleine bootjes gezellig kop aan kont voor het strand en wordt er vanuit deze bootjes met RVS korfje met een harkje aan een lange flexibele stok over de bodem geschraapt.
Bij Vilagarcia is een stuk ter grote van drie voetbalvelden voor het strand afgezet met stokken en net als een voetbalveld van alle kanten met grote lampen verlicht. Hier wordt met laag water niet vanuit de boot gevist maar staande in het water met een waatpak aan. Als je geen boot hebt moet je de schelpen toch ergens in doen. Hiervoor gebruiken ze een autoband, waarin een netje is vastgemaakt en aan een middel is vast gebonden.
Van Vilagarcia zetten we koers naar Ria de Vigo
Op een idyllisch anker plekje in de Ensenada de San Simon ligt een mooi houten schip, een soort Collin Archer, uit Harlingen. De eigenaar Bart komt ons een bezoekje brengen. Het komt niet zo vaak voor dat hij zijn eigen taal kan spreken. Onder het genot van een wijntje verteld hij zijn verhaal. Na het breken van zijn giek in een storm is hij op deze plek verdaagd en hij ligt hier inmiddels al twee jaar. Het is altijd leuk om de verhalen van gelijkgestemde te horen ook al is het hun niet gelukt om de reis volgens planning af te maken.
Onze laatste haven in Spanje is Bayona. Een bruisende stad met een prachtig kasteel op een eiland. De vorm van het eiland sprak ons meteen aan want het zou zomaar Marken kunnen zijn, al is de omtrek van dit eiland maar drie kilometer en ligt de ´Bukdijk` op het oosten in plaats van het Noorden.
Op maandag 22 september, na een maand in Noordwest Spanje te hebben rond gekeken, verwisselen we om half vijf, voor de haven van Viana do Castelo, de Spaanse gastenvlag voor de Portugese gastenvlag.
We hebben geen haast want op 17 oktober moeten we in de Algarve zijn, want dan komen Marc, Annuska en onze kleine mannen voor een weekje aan boord. Met dagtripjes tussen de 30 en de 60 mijl verkennen we de Portugese kust.
Mooie plaatsen zoals Porto, Nazare en Sines en indrukwekkende kapen zoals bijvoorbeeld Cabo de Sao Vincente, de meest zuidwestelijke punt van Europa. Bij deze steile rotskaap is altijd meer wind door de valwinden en omdat de oceaan (deining)golven om deze kaap draaien en terug kaatsen is dit een beruchte kaap. De pilot schrijft over deze kaap dat hij niet alleen van ver te zien is, maar ook van ver te horen door het beuken van de golven. Als wij deze kaap ronde is er geen wind maar we kunnen ons voorstellen wat er gebeurd als het wel waait en de golven zich door de uitgesleten grotten in de rotsen proberen te persen.
Na een paar dagen ankeren in Alvore en Portimao keren we terug naar Lagos. Het is inmiddels 16 oktober en morgen komen de mannen.
Lagos heeft een mooie moderne jachthaven dicht bij de stad met zelfs een zwembad (lekker voor de mannen) en is heel geliefd bij buitenlanders. Met namen veel Nederlanders en Engelsen overwinteren hier.
Vrijdag vroeg in de middag arriveren Marc, Annuska en de mannen met de auto vanuit Lissabon in Lagos. Ze zijn naar Lissabon gevlogen en hebben daar een auto gehuurd.
We hebben een heerlijke week. We gaan veel naar het strand waar Sjors het heerlijk vind om in de soms hoge golven te spelen en Wessel met Opa zandkastelen bouwt en er zelfs een zand kerstboom wordt gemaakt kompleet met ballen, cadeautjes en een kersttrein onder de kerstboom. Na het strand nog even poedelen in het zwembad en dan naar de boot om wat te eten en…..spelletjes doen.
Pesten is het favorieten spel. Er wordt dan ook veel “gepest”en dat is niet altijd even gemakkelijk te incasseren voor alle spelers behalve voor Wessel want die zit op zijn gemak een videootje te kijken.
Op de niet strand dagen gaan we met de auto naar Cabo de Sao Vincente. Als je op de kaap staat krijg je pas een beeld hoe diep de kloven zijn die door de golven zijn uitgesleten en hoe hoog hij is. Ook bekijken we een stuw meer in de buurt van Portimao. En wat is er leuker dan hard te schreeuwen bij de stuw zodat het lekker galmt.
En dan is de week al weer om en moeten we afscheid nemen. Dat valt niet mee. Als we terug aan boord komen is het er stil en akelig leeg.
Om de zinnen wat te verzetten gaan we de volgende dag druk aan het werk om de boot klaar te maken voor de oversteek naar de Canarische eilanden. De WiFi versterker, die Marc en Annuska hebben meegenomen moet geïnstalleerd en de antenne draad moet worden getrokken. De nieuwe bijboot (die we in Lagos hebben gekocht) moet nog even worden opgepompt en nagekeken voor dat we hier weggaan en er moeten boodschappen worden gedaan voor de oversteek.
Als de weerberichten goed zijn vertrekken we voor de oversteek van 650 mijl naar Tenerife.
Wordt vervolgd.

PS: De foto's komen echt de volgende keer