Spanje en Portugal 2012

Na gezellige kerstdagen en jaarwisseling “thuis” in Krommenie, begint 2012 voor ons verdrietig. Na de jaarwisseling gaat het ineens slecht met mijn moeder en op 5 januari overlijd mem op 87 jarige leeftijd. Zo verliezen Ed en ik binnen vier maanden beide een ouder.

Op 15 januari vliegen we terug naar Malaga waar we wederom een auto huren om naar Almerimar te rijden. Waneer we s’avonds een rondje lopen, komen we Albert Jan (AJ) en Martine tegen. Als we vertellen dat we de volgende morgen de auto moeten inleveren op het vliegveld van Almeria (ongeveer 60 km noord van Almerimar) bieden zij aan om ons met de BMW een lift terug te geven. Achteraf heel lekker want het zeikt de hele dag van de regen. We brengen die dag met z’n vieren heel geriefelijk door in het “kantoor” (De Stumble Inn) van AJ en Martine. Eerst met koffie en later met een (!) glaasje wijn.
AJ en Martine verzorgen boottrips (Roxy tours) en verhuren een auto. Die auto gaan we een weekje huren om de Serra Nevada te verkennen.
Maar eerst gaat de boot op de wal en volgen er zeventien dagen van hard werken. Naast de normale onderhouds werkzaamheden aan het onderwaterschip, hebben we deze keer ook het berghout en de spiegel grondig aangepakt en moest het rubberen buitenlager van de schroefas worden vernieuwd. Het grootzeil wordt gerepareerd en ook laten we alle naden van de grootzeil- en fokke huik opnieuw stikken. Ook vervangen we de ankerketting na drie en een half jaar trouwe dienst. Maar dan ziet de Styx er wel weer piekfijn uit.
In deze dagen ontmoeten we Lesly en Jo, die ook aan hun boot werken. Als we vertellen dat we met de auto de bergen ingaan, nodigen zij ons uit om een nachtje te komen logeren in hun huis in een klein berg dorpje, wat we natuurlijk graag doen.
Voor we te water gaan willen we nog even het zwaard in de antiefouling zetten. Daar voor moet de Styx in de kraan gelift worden. Omdat wij geen Spaans spreken en de mensen op de werf geen Engels, vragen we AJ om te tolken. Zo komt het allemaal prima voor elkaar en brengen we met z’n drieën een mooi glimmende Styx naar de box.
En dan is het tijd voor een weekje bergen. De auto die we van AJ en Martine huren is een Berlingo bestel, dus kunnen we hem als camper gebruiken.
Onze eerste stop is Castaras, het dorp waar Lesly en Jo wonen. Jo had voor ons een prima routebeschrijving gemaakt over kleine smalle, soms erg steile berg weggetjes en prachtige dorpjes.
Castaras is een klein berg dorp waar in de winter ongeveer 30 (meest oudere) mensen wonen en in de zomermaanden meer dan 3000. De meeste huizen zijn in de wintermaanden afgesloten. Het huis van Lesly en Jo is een mooi oud Spaans huis met dikke muren die door beide met liefde zijn gerestaureerd. Castaras ligt hoog in de bergen en dat kan je goed merken. Hadden we op de boot s’avond een trui nodig, hier moet de houtkachel lekker snorren om het warm te krijgen.
De volgen de morgen maken we met z’n vieren een wandeling door het dorp en dan pas merken we hoe stil het is met al die lege huizen. In de middag nemen we afscheid van Les en Jo. Ons volgende doel is Granade voor een bezoek aan het Alhambra. Maar eerst willen we terug naar de kust om nog wat boodschappen te doen. Ook de auto had last van de kou gehad want hij wilde met geen mogelijk starten. Aanduwen is geen optie met een dieseltje. Gelukkig stonden we op een redelijk steile helling en met wat geduw weten we hem te keren met zijn neus naar beneden en zo met flink wat gang naar beneden in zijn tweede versnelling de koppeling op laten komen krijgen we hem weer aan de gang.
Aan de kust waar de temperatuur rond de 20 graden ligt hebben we geen start problemen, maar wanneer we in de bergen overnachten, zoeken we een plekje waar we de mogelijkheid hebben om naar beneden te rijden om hem op die mannier te starten.
Zo buiten het seizoen kunnen we in alle rust genieten van het Alhambra (een oude Moorse vesting) al is het hier wel behoorlijk koud. Overal om ons heen liggen besneeuwde bergen en als we midden in de nacht wakker worden hangen de ijspegels aan het plafon van de auto. De motor is nog niet helemaal afgekoeld dus starten we om met de kachel de boel een beetje te ontdooien. Ook niet echt een succes want al snel moesten er handdoeken aan te pas komen om de boel te drogen. Maar als je de volgende morgen met een bakkie koffie geniet van een geweldig uitzicht op besneeuwde toppen onder een strak blauwe lucht, weet je weer waarom je dit doet.
Zo doorkruisen we een week lang dit prachtige gebied, met zijn besneeuwde passen en zijn mooie plaatsen zoals Antiqueira en genieten we van het heerlijke Spaanse eten en natuurlijk de tappa bars.
Terug in Almerimar wordt het, na bijna drie maanden, weer tijd om op te stappen. Het is inmiddels al eind februari. We willen naar Malilla een Spaanse enclave aan de Marokkaanse kust.
Als je ergens lang blijft is het altijd weer een beetje moeilijk om weg te komen je moet afscheid nemen en dat kost altijd wel weer een dagje extra. Zo ook deze keer.
AJ en Martine nodigen ons uit om de laatste avond bij hun thuis te komen genieten van een hapje en een drankje en dat werd natuurlijk weer zo gezellig dat het vertrek toch nog maar een dagje werd uitgesteld.
De volgende dag vertrekken we op de motor over een gladde middellandse zee richting Malilla. Op ongeveer de helft van dit traject ligt het eiland Alboran. Dit is een klein eiland met een militaire basis. Als de zon heel laag aan de hemel staat valt het anker in de beschutting van dit eiland. Als we net willen genieten van een biertje in de kuip horen we geschreeuw en gefluit van de wal en aan de gebaren kunnen we opmaken dat er iets aan de hand is. Via de marifoon zoekt Ed contact, maar helaas hebben we hier weer te maken met het taalprobleem.
We horen wel de oproep van de basis naar een oorlogsbodem en we begrijpen met ons kleine beetje Spaans dat het over ons gaat. Kort daarna worden we in het Engels opgeroepen door het Fregat P77. Waarschijnlijk waren we net buiten het bereik want wij hoorde hem wel maar hij ons duidelijk niet. Na herhaaldelijk oproepen met het verzoek om te antwoorden werden we uiteindelijk verzocht om zo snel mogelijk het anker op te halen en te vertrekken omdat we op militair terrein waren. Als we weer onderzeil zijn zie ik aan de horizon een klein stipje dat rap groter wordt. Voor de grap zeg ik tegen Ed dat ze de achtervolging hebben ingezet. Na een kwartier wisten we dat het geen grapje was en dat inderdaad de P77 ons achterop voer. Al snel werden we weer opgeroepen waarop Ed moest uitleggen waarom we de eerdere oproep niet beantwoord hadden. Vervolgens werd ons verteld dat wij door deze”overtreding” moesten worden opgenomen in de database voor verdachte vaartuigen en dat er hiervoor foto’s moesten worden genomen. Om dat te kunnen doen werd er vrij dicht aan bakboord gepasseerd om vervolgen voor ons langs te draaien en het zelfde ook aan stuurboord te doen. En Ed zou Ed niet zijn als de camera niet paraat was om (stiekem) een paar foto’s van de P77 te maken.
Uiteindelijk werden we vriendelijk bedankt voor de medewerking en verzocht om, als we ergens iets verdachts zagen, onmiddellijk contact met hen op te nemen. En zo zeilen we verder de avond in en om twee uur s’nachts meren we af in de haven van Malilla.
Deze stad is tijdens zijn bestaan door vele verschillende volkeren en culturen bezet geweest en dat zie je terug in de verschillende bouwstijlen.
Van hieruit maken we een uitstapje naar Marokko. We lopen richting de grens en als we de grens naderen zie je het straatbeeld veranderen. De wegen worden slechter, er ligt meer vuil en de auto’s worden steeds ouder. Bij de grens is het een drukte van belang. Marokkaanse mensen met afgeladen fietsen met allerlei troep die je maar bedenken kunt staan in de rij te wachten. Toeristen zo als wij moeten gegevens invullen en als alles voor elkaar is krijgen we een stempel in ons paspoort en lopen aan de andere kant van de grens het plaatsje Nador een totaal andere wereld in. Is het aan de Spaanse kant dicht bij de grens al wat minder westers, hier heeft de tijd stil gestaan. Hier zijn de ezels en de muil ezels nog een algemeen vervoersmiddel. Dit dorp is een grote markt, de straten staan vol kraampjes met allerhande koopwaar. We genieten volop. In een leuk tentje eten we heerlijk kip op z’n Marokkaans al krijgen wij als buitenlanders er wel bestek bij. Bij Marokkaanse mensen wordt er een kip, een mand brood en een lekkere jus op tafel gezet en wordt er vervolgens met de handen gegeten.
Bij het terug gaan over de grens moeten er weer de nodige papieren invullen en wordt er ditmaal een stempel voor het uitklaren in ons paspoort gezet. We wachten een goede wind af om te vertrekken naar Ceuta, ook een Spaanse stad op het Marokkaanse land. Ceuta ligt tegenover Gibraltar en is veel moderner en groter dan Malilla . Het is een smeltkroes van culturen en dat maakt het heel gastvrij. Ceuta en Gibraltar worden ook wel de pilaren van Hercules genoemd
Ons volgende doel is Tanger. Hier willen we een week een auto huren om een beetje meer van het achterland van Marokko te bekijken.
Na een mooie zeiltocht staat ons een teleurstelling te wachten. Als we de jachthaven (een steiger met twee zeilboten en wat kleine motorbootjes) willen binnen varen wordt ons met handgebaren en wat geschreeuw kenbaar gemaakt dat er geen plaats voor ons is en van de mogelijkheid om in de buitenhaven aan een vissersboot af te meren zien we af. De enige optie is de zeilen weer te hijsen en koers te zetten naar Barbaten aan de Spaanse zuidkust. Inmiddels is de wind behoorlijk toegenomen en varen we aan de wind met twee reven en de stagfok en is het een natte bedoening door de hoge zee. Het is heel druk met grote schepen in en uit de straat maar of ze houden rekening met ons, of we hebben gewoon mazzel want we hoeven niet eenmaal koers te wijzigen. In Barbaten verwerken we de teleurstelling dat we in Tanger niet welkom waren en dat we ook Marokko niet verder konden verkennen.
Om dat we deze kust eerder hebben gedaan varen we rustig lang de kust met hier en daar een stop voor de nacht naar Alvor waar we een auto willen huren om ook de Algarve van de andere kant te bekijken.
In Alvor wachten we op een gunstige wind om een stukje langs de Portugese westkust omhoog te varen naar Sines. We hebben geen haast, we moeten alleen de Portugese Noord die normaal vanaf de vroege zomer met 4 tot6 Bf waait, te omzeilen. Zo varen we in dagtochten omhoog.
Onderweg naar Penische zet de wind aardig door en surfen we op de inmiddels flinke golven, onder alleen gereefd grootzeil, met ruim 8 knopen de haven in. In deze haven kunnen we ankeren. Het waait pittig maar het anker houdt meteen en zit zo vast dat we hem drie dagen later, als we willen vertrekken, moeten kappen. Niet leuk, maar het is ons eerste anker in bijna vier jaar, dus we mogen niet klagen.
Op aanraden van Joseppe, een lid van de Guardia Civil die in Penische bij ons aan boord komt, moeten we zeker Aveiro niet overslaan. Hij heeft gelijk, het is een prachtige stad maar vooral de Moliceiros, de traditionele schepen die vroeger onder zeil voeren maar tegenwoordig alleen nog op de motor varen voor de toeristische industrie, zijn een lust voor het oog. Karakteristiek zijn de schalkse beschilderingen op de boeg en het hek.
Onze laatste stop in Portugal is Viana do Costelo waar we wederom een auto huren om de Rio Douro te volgen. Deze streek is bekend om zijn portwijn. Jammer genoeg zijn er deze tijd geen mogelijkheden om een wijngaard te bezoeken en de wijnen te proeven.
En dan zijn we na vier jaar weer terug in de Spaande Ria’s waar we wachten op goed weer om de oversteek naar Engeland te maken. Ondertussen genieten we van een bijna tropische ankerplek onder het eiland Cies en de mooie vissershaven van Isla de Arousa.

Wordt vervolgd